چرا برخی افراد در روابط عاشقانه از بیان احساسات خود اجتناب میکنند؟
ابراز احساسات در یک رابطه عاشقانه، نقشی حیاتی در صمیمیت، اعتماد و پایداری آن ایفا میکند. با این حال، بسیاری از افراد به دلایل مختلف از بیان احساسات واقعی خود به شریک عاطفیشان خودداری میکنند. این پنهانکاری عاطفی میتواند منجر به سوء تفاهم، نارضایتی و فروپاشی رابطه شود. در این مقاله، به بررسی 15 دلیل اصلی که چرا برخی افراد در روابط عاشقانه از ابراز احساسات خود جلوگیری میکنند، میپردازیم.
چرا برخی افراد در روابط عاشقانه از بیان احساسات خود جلوگیری میکنند؟
ترس از آسیبپذیری
یکی از اصلیترین دلایل، ترس از آسیبپذیری است.وقتی احساسات خود را ابراز میکنیم، خودمان را در معرض قضاوت، طرد شدن یا سوء استفاده قرار میدهیم.این ترس، مخصوصا در افرادی که تجربیات دردناکی در گذشته داشتهاند، بسیار قوی است.آسیب پذیری یعنی اینکه خودتان را با تمام نقاط ضعف و قوت تان به فرد مقابل نشان دهید.این کار ریسک زیادی دارد چون ممکن است طرف مقابل از این نقاط ضعف علیه شما استفاده کند.افرادی که در کودکی مورد انتقاد و سرزنش زیاد قرار گرفته اند، معمولا بیشتر از دیگران از آسیب پذیری می ترسند.
راه حل این است که به تدریج و با احتیاط، به فرد مقابل اعتماد کنید و کم کم احساسات خود را با او در میان بگذارید.
همچنین باید بپذیرید هیچ رابطه ای بدون ریسک نیست و آسیب پذیری بخشی اجتناب ناپذیر از صمیمیت است.ترس از آسیب پذیری میتواند مانع بزرگی در ایجاد روابط صمیمی و پایدار باشد.
باورهای محدودکننده در مورد مردانگی/زنانگی
برخی از مردان و زنان به دلیل باورهای سنتی و کلیشه ای در مورد جنسیت، از ابراز احساسات خود خودداری میکنند. مثلا ممکن است مردان فکر کنند که ابراز احساسات نشاندهندهی ضعف است و با نقش “مرد قوی” در تضاد است. یا زنان تصور کنند که ابراز نیازها و احساسات، آنها را وابسته و ضعیف نشان میدهد. 
مقاله جالبی بود و خیلی از نکات مهم رو پوشش داد! 😊 من خودم در رابطه قبلی با کسی بودم که اصلا احساساتش رو بیان نمی کرد و این خیلی آزاردهنده بود. بعدها فهمیدم بخاطر تربیت خانوادگی و این باور غلط بوده که “مردها گریه نمی کنن” 😔 یه سوال دارم – میشه راهکارهای عملی تری برای کمک به این افراد بنویسید؟ مثلا چطور می تونیم فضای امنی ایجاد کنیم که راحت تر احساساتشون رو بیان کنن؟ دوست دارم بدونم بقیه چطور با این چالش برخورد کردن و آیا کسی تونسته به شریک عاطفیش کمک کنه این مشکل رو حل کنه؟ 🤗
گاهی لیوان احساسات آنقدر پر است که حتی یک قطره دیگر هم جایی برای ریختن ندارد. یادم هست در یکی از رابطه هام دقیقا همین حس را داشتم. فکر می کردم اگر حرفی بزنم مثل بمب ساعتی عمل می کند که ساعتش از قبل کوک شده. انگار هر کلمه می توانست همه چیز را منفجر کند.
بعضی وقت ها آدم ها آنقدر در لاک خودشان می روند که حتی اگر طرف مقابل هم بخواهد احساسش را بگوید، انگار دیواری بلندتر از حرف ها بینشان سبز می شود. شاید اگر آن موقع می شد راحت تر حرف زد، مسیر چیزهای زیادی عوض می شد.
به نظرت چرا بعضی ها حتی وقتی طرف مقابلشان به شدت پذیراست، باز هم نمی توانند احساساتشان را بروز دهند؟ آیا تجربه ای داری که در آن ترس از قضاوت باعث شده سکوت کنی؟ فکر می کنی این سکوت چقدر می تواند رابطه را از مسیر اصلی خودش خارج کند؟